دانش هنری در خدمت خلق ایده پاسپورت

نمایشگاه پاسپورت در روز جمعه ۲۶ بهمن ما در گالری ژاله افتتاح شد . این نمایشگاه به کیوریتوری سعید نودهی با آثاری از ۴۴ هنرمندان گردآوری شد. در این نمایشگاه، سلف پرتره‌های علیرضا آدم بکان، فرشاد آل خمیس، پونه اوشیدری، سعید احمدزاده، ابوسعید اسدی، رامین اعتمادی بزرگ، محمود باجلان، هما بذرافشان، محمد جعفر پاکروان، علیرضا پویا، علی پیروز، حسین تمجید، مهرداد جعفری، محسن جمالی نیک، شبنم جهانشاهی، علیرضا چلیپا، وحید چمانی، مصطفی چوبتراش، داریوش حسینی، مرتضی خسروی، نسیم داوری، آناهیتا درگاهی، هومن درخشنده، مهدی راحمی، دنیا رستمی، مجتبی رمزی، مسیب زارع، میلاد زینلی، امید شایان، علی شفیع آبادی، فرشید شیوا، اوژن شیراوژن، کامبیز صبری، نجوا عرفانی، کیانا غیایی، حمید فام، مهسا کریمی زاده، نجمه کزازی، مسعود کشمیری، محمد مساوات، فرهاد مفوز، سپیده نوری، شادی نویانی و مرتضی یزدانی در معرض دید مخاطبان قرار می‌گیرد.

به مناسبت این رویداد هنری مجله فرد به سراغ کیوریتور نمایشگاه رفته و درباره ویژگی های این نمایشگاه و انتخاب آثار صحبت کرده که در زیر می خوانید.

سعید نودهی درباره دلایل انتخاب پاسپورت و این ایده چنین توضیح داد. در ابتدا ایده اولیه نمایشگاه پاسپورت از یک فروشگاه لوازم هنری آمد. در آنجا من بوم های کوچکی دیدم که نمی دانم برای فروش بود یا نه ،اما ذهن من را درگیر کرد. این بوم های نه خیلی کوچک ۱۰ در ۱۵ بعد درگیرم کرد که چه کاری می شود با این بومها کرد که جذاب و تاثیر گذار باشد. نزدیکترین اتفاقی که برای من درفضای عمومی یا بهتر بگویم فضای رئالیستی که در آن زندگی می کنم وجود داشت عکس بود، عکاسی نزدیکترین اتفاق با آن سایز از بوم بود. عکسهایی که در آلبومهای خانوادگی همه ما دیده میشد .و در این میان، تاثیر گزار ترین عکسها برای من همیشه عکسهایی بودند که برای فضاهای دولتی مثل مدرسه، شناسنامه و….میگرفتم. انگار یک هویتی از من در آنها شناور بود . و ۶ در ۴ شدن بوم از اینجا آمد. و اینگونه شد که نمایشگاه پاسپورت شکل گرفت.

یک بوم کوچک ۶ در ۴ ، و چرا ۶ در ۴  ؟ چون می خواستم، پاسپورت رو کار کنم. چرا پاسپورت ؟ چون هویت جهانی دارد. ارائه یه هویت جهانی از من چیزیست که در پاسپورت اتفاق می افتد. سلف پرتره عین به عین من . حتی با یک نقطه اضافه پذیرفته نمی شود.

اتفاقا من این بار به هنرمند می گویم ،شما خطا کنید. شما هویت اصلی خود را ارائه دهید. در پاسپورت شخصی خود در عکسی که دوست دارید بر روی پاسپورتتان باشد. در بوم ۶ در ۴ که در دست دارید هویت خود را ارائه کنید، تعریفی که از خودت دارید را نشان دهید. نه چیزی که برای شما از قبل سازماندهی شده. نه با قوانین رایج عکسهای پرسنلی.

هر آنچه که هستی، هر تعبیری که از خود داری را آزادانه بیان کن و اینجا به نظرم هنرمند مواجه می شود با دو برخورد و اتفاق تصویری. یک : خودش رو در روی خودش به عنوان سلف پرتره. دو: یک هویت اضافه شده به نام پاسپورت. که امیدوار بودم این دو اتفاق هنرمند را علاوه بر مجاب کردن برای خلق اثر، تحریک کند که چیز دیگری از خودش را به مخاطب نشان دهد، آن چیزی که درونش است و تعبیری که از خود دارد را بکشد، اینجاست که اثر، دیگر تنها یک سلف پرتره نیست.

در تکمیل نحوه انتخاب هنرمندان افزود: رفتاری که در مسیر استیتمنت بود در انتخاب هنرمندان تاثیر گذار بود.سعی کردم از دو طیف از هنرمندان در فضای تجسمی دعوت کنم، یکی هنرمندانی که ساختارهای اکادمیک در کارشان ارجع است و تکنیک و رفتار پرداز در آثارشان دیده میشود و ساختار معمول و رئالیستی را در کارشان تعریف می کنند. دو هنرمندانی که اکسپرسیوتر، درونگراتر و بیانگرتر هستند و آثارشان بیشتر  ایده و هویتی در خود مستتر دارند. و این دوفضا کنار یکدیگر نمایشگاه را کامل می کردند. این پروژه به همراهی هنرمندان دیگر و  با تعاریف متنوعتر در حال تکمیل است و در آینده ای نزدیک به این پروژه اضافه خواهند شد.

از آنجایی که آقای نودهی در کنار فعالیت حرفه ای نقاشی مدتی است فعالیت خود را در زمینه کیوریتوریال آغاز کرده و  چندین نمایشگاه با ایده های مختلف گردآوری کرده اند، فراتر از نمایشگاه پاسپورت به صحبت درباره کیوریت کردن پرداختیم. ایشان در زمینه نحوه انتخاب هنرمند و شکل گیری یک نمایشگاه به ما توضیحاتی دادند:

در زمینه انتخاب هنرمند من یک سلیقه شخصی دارم و یک لیست تقریبا جامع از هنرمندان فعال در حوزه هنری کشورمان. زمانی که من به طور مثال ۵۰ نفرشان را انتخاب می کنم قطعا سلیقه شخصی هست، ولی با توجه به تعریفی که برای پروژه ام در نظر گرفته ام ، در کنار شناخت از توانایی هنرمند و نه صرفا روابط دوستی. آنچه که بیشتر برای من اهمیت دارد ارتباط هنرمند با این موضوع است.

من کاری به اینکه دیگران چه می کنند ندارم. اینکه من چرا کیوریت می کنم و این واژه چه تعریفی برای من دارد و بر اساس چه مبنا و معیاری کیوریت می کنم، صحبت اکنون من است. شناخت نسبت به هنرمند یک وجه کار است. آنچه ساختار اصلی کیوریت را برای من می سازد ایده است ایده ای که من تعریفش می کنم. در اصل ایده است که هنرمندان را انتخاب می کند نه من.

در تکمیل تاثیر سابقه فعالیت هنری ایشان به عنوان نقاش در کیفیت نمایشگاه های برگزار شده نیز افزودند:

من فکر می کنم بسیار تاثیر داشته، هم هنرمند بودن و هم مطالعه علمی در کنار هم تکمیل می شوند و نه اینکه صرفا نقاش باشی تا کیوریتور شوی.مطمئنا یک منتقد هم می تواند کیوریتور باشد. ولی نقاش بودن به شدت به من کمک کرده است . زمانی که به عنوان نقاش  درگیر با اثر هنری میشناسی، به واقع  این میتواند در تعریف ایده کمک کند، بخشی ایده در حین خلق اثر تعریف می شود. . پس هنرمند درگیری با یک ایده را درک می کند و این کمک می کند ایده ای که انتخاب می شود، تعریف و ساختاری که انتخاب می شود قدرت داشته باشد و از استخوان بندی محکمی برخوردار باشد.

من اول ایده ام را می نویسم و استیتمنت را کامل می کنم. بعد از آن به این فکر می کنم چه ارتیستهایی می توانند از پس این ایده بر بیایند و شاید می توانند این چالش را بپذیرند و باز با تاکید این را می گویم کیوریتی که دور هم جمع کردن یک سری کار معمول و تکراریست کیوریت جذابی نیست یک اتفاق تکراری و خسته کننده است. که بارها و بارها اتفاق می افتد و در گالری ها بسیار  دیده ایم .واصولا من رقبتی به  جمع کردن آرتیستهابه دور هم به بهانه هیچ، ندارم و دوست دارم حتما یک اتفاق ویژه ای در نمایشگاهم خلق شود.

این نمایشگاه تا هفتم اسفند ماه در گالری «ژاله» واقع در خیابان کریم خان، خیابان ایرانشهر، کوچه نوشهر، پلاک سه میزبان علاقه‌مندان خواهد بود.