اعتبار بخشی کاذب به فیلم های ایرانی در جشنواره های بی نام و نشان بین المللی

این روزها نبود برنامه بلند مدت و سیاست مشخص برای ارسال فیلم‌های ایرانی به جشنواره های خارجی باعث شده تا عده ای ازز فیلم سازان با راهیابی اثر خود به چندین جشنواره با سطح متوسط، اعتباری کاذب برای خود کسب کنند؛ اعتباری که گاها به دلیل آشنا نبودن فیلم سازان ایرانی به جشنواره های معتبر جهانی، وجه های حقیقی اما در باطن دروغین برای این عده از فیلم سازان فراهم آورده است.

از سوی دیگر تعدادی جشنواره نیز با استفاده از نام برخی از جشنواره های معتبر به دنبال کسب اعتبار برای خود هستند.به عنوان مثال اخیرا فضای مجازی محل جولان اخباری در خصوص حضور چند فیلم ایرانی در جشنواره معتبر پالم اسپرینگز آمریکا بود؛ اخبار بسیاری در این خصوص در رسانه های داخلی منتشر شد و مصاحبه های بسیاری نیز در این زمینه از سوی عوامل فیلم صورت گرفت.

در صورتی که تنها با یک جستجوی ساده می توان دریافت که این فیلم در جشنواره ای مشابه اسم جشنواره پالم اسپرینگز با عنوان کوئین پالم که جشنواره ای دو ماهانه است جایزه دریافت کرده است.

فستیوال کوئین پالم کالیفرنیا تنها مشابهت نام و محل برگزاری با جشنواره پالم اسپرینگز دارد؛ در خبر منتشر شده در این خصوص عنوان شده که فیلم هایی که در این بخش جایزه دریافت کرده اند مستقیما به جشنواره اصلی پالم اسپرینگز راه می یابند؛ در صورتی که بر اساس قوانین این جشنواره  فیلم های جایزه برده در جشنواره دوماهانه، تنها در مراسم سالانه این جشنواره نمایش داده می شوند.

حال سوالی که در این زمینه مطرح می شود این است که به صورت کلی دستاورد حضور فیلم های ایرانی در چنین جشنواره هایی چه چیزی بوده و اصولاً نقش سینمای ایران در این جشنواره ها و فراتر از آن در بازار جهانی چیست. متاسفانه تعدادی از فیلم سازان ایرانی نیز حضور آثار این چنینی در جشنواره های مختلف را هر چند کم رنگ اما دارای منافعی برای سینمای ایران می دانند؛ اما در اصل ماجرا می توان گفت که منافع چنین حضوری تنها برای اشخاص مطرح می شود.

هر جشنواره‌ای در جهان باید در یک زمینه‌هایی نمرات لازم را بگیرد تا بتوان به آن عنوان «درجه الف» داد، مثلا در زمینه موضوعات مرتبط با حقوق نشرمالکیت خصوصی، اجرای قوانین مرتبط با حقوق مالکیت فکری و جلوگیری از نقض سرقت‌های فکری، گسترش فناوری‌های دیجیتال و تاثیر آنها بر زنجیره ارزش‌های سمعی و بصری سینما، پروسه‌های استانداردسازی فناوری‌های نوین، نظارت و کنترل مقررات رسانه‌ای سینما، راهبری مکانیسم‌های شخصی و عمومی‌تامین منابع مالی سینما و مسائل مربوط به تجارت سینما و نقش آن در آینده تجاری فیلم‌ها، حضور رسانه‌ها و پوشش خبری، تعداد مخاطبین، نحوه داوری و انتخاب آثار جشنواره‌ها باید عملکرد درست و قابل قبولی داشته باشند تا عنوان «معتبر» بودن به آنها تعلق گیرد.

در مورد سوال دوم، این وظیفه بر عهده انجمن «فیاپف/FIAPF» وسازمان‌های مشابه همچون آکادمی اسکار، گویا، بفتا و غیره است. به عنوان مثال «فیاپف» یا انجمن تهیه‌کنندگان سینما در سال ۱۹۳۳ در پاریس کارش را آغاز کرده است. این انجمن وظیفه ارزش‌گذاری مهم‌ترین جشنواره‌های سینما، در نقاط مختلف جهان را بر عهده دارد. ۳۰ سازمان از ۲۵ کشور جهان عضو این انجمن هستند.

از ایران هم «خانه سینما» عضو این سازمان است. «فیاپف» وظیفه سنجش بیش از ۵۰ جشنواره معتبر بین‌المللی را برعهده دارد و این جشنواره‌ها را در بخش‌های رقابتی، رقابتی تخصصی، غیر رقابتی، مستند و فیلم کوتاه رده‌بندی می‌کند. به عنوان نمونه از بین همه جشنواره‌های بررسی شده توسط این سازمان از سراسر دنیا در بخش رقابتی فیلم‌های بلند تنها ۱۵ جشنواره مورد تایید سازمان وجود دارند.

رسانه های فعال در حوزه سینما بهتر است در زمان انتشار اخبار حضور فیلم های ایرانی در جشنواره های بین المللی به کیفیت و درجه جشنواره های مورد نظر اشاره ای نیز داشته باشند تا مخاطبان با سطح کیفی آثار ارائه شده آشنا شوند تا در این آشفته بازار حضور فیلم های ایرانی در جشنواره هایی بین المللی عده ای سودجو برای خود اعتباری کاذب به دست نیاورند.

گزارشگر: نیکامهر دیلمی